Home sweet home. My last travelstory...
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
22 December 2014 | Nederland, Maarssenbroek
Hallooo,
Yesh ik ben weer terug op Nederlandse bodem. Na een laatste emotionele week was het tijd om terug te keren.
In mijn laatste week in Amerika zijn Patrick en Brenda gearriveerd in het huis van Denise. Patrick is de vriend van Susan en Brenda is een hele goede vriendin van Denise en Susan. Een huis vol mensen!
Patrick kende ik al jaren van mijn vakanties in Frankrijk. Daar was hij de barman en ik was iedere avond in die bar te vinden! Brenda had ik nog nooit ontmoet maar wel tig keer aan de telefoon gehad in Amerika. Wat een leuke vrouw! Ontzettend lief en altijd vrolijk. Als ze hoorde dat ik mijn bed uit kwam werd het kopje thee al voor me gezet. Zelf ging ze dan niet veel later aan een biertje. Goedemorgen!
De hele week stond in het teken van kerst en mijn afscheid. Woensdag de kerstboom opgetuigd en het huis in kerstsfeer gezet. Liz en Drew kwamen in de avond afscheid nemen. Liz en ik waren zo een goede combi. Ik zal haar oprecht gaan missen... Maar dat hoort er helaas bij als je zo een verre reis maakt.
Donderdag overdag vooral op de bank filmpjes gekeken met Brenda. Het regende en stormde dus naar buiten gaan was geen optie. 's Middags toen Corrin uit school kwam was ze vrij chagrijnig. Ik vroeg me af waarom tot Brenda naar me toe kwam en zei dat ik al afscheid moest gaan nemen van Corrin. Haar vader verplichtte haar namelijk om naar hem toe te komen, want ze was al een week niet geweest. Het interesseerde hem niet dat het mijn laatste avond was en Corrin graag wilde blijven. Ik ben naar boven gegaan en heb toen een tijdje met Corrin op bed zitten praten. Ze was erg verdrietig dat ze niet kon blijven en wilde niet naar haar vader toe. Ik zei haar dat ik haar vader wel wilde bellen om te vragen of het oke was als ze dan in ieder geval tot na het eten zou blijven. Corrin zei dat het dan alleen maar erger zou worden en dat zij dan de hele avond aan zou moeten horen hoe slecht ze haar eigen vader behandelt en blablaba. Ik vind Tony een grote eikel (excuses voor mijn taalgebruik). De manier waarop hij met zijn dochter omgaat zint mij totaal niet en ik vind het vreselijk dat hij Corrin een schuldgevoel probeert aan te praten als zij gewoon een keertje thuis wilt blijven. Daarnaast heeft hij haar ook geprobeerd wijs te maken dat Denise en hij uit elkaar zijn, omdat Denise vreemdging. Maar Denise is nooit een dag of avond bij haar kinderen vandaan geweest. Hij was degene die drie keer in de week naar de bar ging tijdens hun huwelijk. Het feit dat hij Corrin zo nadrukkelijk probeert te betrekken in de scheiding vind ik verschrikkelijk. En nu kon ik aan Corrin zien hoeveel zeer het haar doet. Ik had moeite mijn tranen te bedwingen toen ze mij een laatste knuffel gaf, compleet in tranen. Toen ze de deur uit was stortte ik dan ook volledig in. Ze is toch mijn kleine zusje geworden hier en ik geef heel veel om haar. Om te zien dat ze het zo zwaar heeft breekt mijn hart.
Toen ik een beetje bekomen was van dit alles, kwamen Deanna en Bob afscheid nemen. Jeetje t hield niet op! Ik vond het natuurlijk hartstikke fijn dat iedereen de tijd nam om langs te komen, maar ook erg moeilijk. Van Bob kreeg ik nog een vest voor in het vliegtuig. Van het team van UCLA (University of Los Angeles). Nu was ik een echte zuid-Californische!
Na dikke knuffels hun weer uitgezwaaid. Ik mocht van Deanna geen 'goodbye' zeggen. Dit was een 'See you later!' Ze weet zeker dat we elkaar nog eens zien. Dat deed me goed!
Ik was 's avonds helemaal op van alles. Ik ben vroeg naar bed gegaan, maar heb uiteindelijk toch niet heel veel geslapen.
Vrijdagochtend mijn laatste spullen ingepakt en mijn koffer gewogen. Shit drie kilo te zwaar! Dus van alles er uit gehaald. Ik heb al mijn toiletspullen en een deel van mijn luchtjes achtergelaten voor Corrin. Ook een hoop kleding heb ik aan hun gegeven. Ik had zoveel souvenirs gekocht dat ik geen plek meer over had. Maar goed ik was gepakt! Ik heb nog gauw de spiegel van Corrin volgeschreven. Ze heeft een enorme spiegel boven haar wastafel. Op die spiegel schreef ik: My sweet Corrin. From now on I'm going to call you my little American sister. These past 10 weeks have been the time of my life and you had a major part in that. I'm going to miss you, but I'll be definitely seeing you again someday. Thanks for sharing your room with me. I love you. XOXOXO Laura, your big Dutch Sister. Ik dacht dat ik daarmee wel liet merken dat ze veel voor me betekent.
Op naar het vliegveld van San Diego. Ik had veel stress gehad over deze reis. Het stormde namelijk in Californie. Zo erg dat in San Francisco de bomen omvielen en er meerdere overstromingen waren. Op weg naar het airport zagen wij ook drie (!) auto's op de vangrails inrijden. Dan vraag je je af, hoe kan dat? Denise legde uit dat ze de wegen insmeren met olie vanwege de droogte. Anders gaat het asfalt breken en ontstaan er gaten. Aaaaaah dat verklaard waarom. De wegen zijn spekglad nu met de regen! Bah. Denise bleef dan ook rechts rijden en vrij langzaam. We deden er 1,5 uur over om bij het airport te komen. Normaal is het 45 minuten. Maar goed. We kwamen veilig aan en alle vluchten gingen op tijd.
Bij het inchecken werd ik geholpen door een vriendelijke steward. Een wat oudere man, die ontzettend vrolijk was vroeg mij waar ik dit hele uitzwaai comité aan te danken had. Was ik beroemd? Denise zei dat ik een beroemde Nederlandse was. Ik zei dat klopt, ik ben heel erg bekend in delen van Nederland. De man vroeg of hij met mij op de foto mocht. Ja natuurlijk! Ik gaf hem zelfs mijn handtekening. De man straalde en wij lagen helemaal dubbel. Ik vond het fantastisch:P Na het inchecken moest ik door de douane. Tijd voor weer een afscheid. Tranen vloeide rijkelijk en na wel 100 knuffels van Denise, Susan, Brenda en Patrick moest ik nu toch echt weg. Bij de gate nog wat zitten sniffelen en toen moest ik weer met twee benen op de grond van mezelf. Ik heb mijn laptop gepakt en ben een filmpje gaan kijken. Ik moest nog 1,5 uur wachten tot ik mocht boarden. Halverwege het filmpje kreeg ik een appje van Denise. Ze hadden in de auto terug een video gemaakt waarin ze allemaal mij een goede vlucht wenste en nogmaals vertelde hoeveel ze me zouden missen en van me houden. Wat een heerlijke mensen! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar en gezegend ik me heb gevoeld dat ik 2,5 maand bij Denise heb mogen verblijven. Ze hebben mij opgenomen in het gezin, mij een fantastische reis bezorgd, en mij zoveel vriendschap en liefde gegeven dat ik me rijk voelde, ondanks mijn lege bankrekening;)
Dus met een gelukzalig gevoel ging ik het vliegtuig in. 4,5 uurtjes naar Atlanta. Daar had ik een uur en 20 minuten om over te stappen. Dat is erg weinig dus ik hoopte dat het allemaal simpel zou zijn. De vlucht was prima. Ik kreeg een kleine maaltijd en wat te drinken en ik heb een film gekeken. Bijna aan het einde van de vlucht ging het mis met een passagier. Ze werd onwel. We moesten op Atlanta dan ook wachten met uitstappen tot de ambulance was gearriveerd en de vrouw van boord werd gehaald. Ja natuurlijk heb ik weer. Ik verloor 20 minuten, omdat die vrouw haar diabetes prikpen vergeten was mee te nemen. Heel sneu, maar ik dacht alleen maar: dat is toch het eerste wat je inpakt??? Je medicatie die als je die niet in neemt je dood kan betekenen? Maar oke. Ik moest opschieten. Naar beneden, met de metro naar International Terminal F. Hop de trap weer op en ik liep tegen mijn gate aan. Appeltje eitje. Ik had zelfs nog een half uur over. Gauw een filmpje gemaakt voor Denise, Susan, Brenda en Patrick. In de toiletten! Die vrouwen zullen wel gedacht hebben dat ik zat te bellen terwijl ik op de wc zat ofzo:P
Maar goed, daarna gelijk gaan boarden. Ik had een plekje aan het raam en zat met een gezellig Amerikaans stel. Zij gingen op een cruise en moesten starten in Nederland. Ze waren er al vaker geweest en helemaal verliefd op Utrecht! Oh yeah! Utereg me stadsie! Tijdje zitten praten tot het tijd was om op te stijgen. Een van mijn minst favoriete bezigheden. Ogen dicht en adem in. Voor je het weet hang je in de lucht en dan is het oke. Dacht ik..... Wat een rotvlucht... Ik heb vier uur lang turbulentie gehad. En dan niet een beetje schudden, nee ik deed echt af en toe het schuifje open van het raampje om te kijken of we niet ondersteboven hingen. Ik vond het doodeng en kon ook geen oog dicht doen tijdens deze vier uur. De co-piloot vond het ook nog even zinvol om mee te delen dat het storm op zee was en dat we daarom 'enige' turbulentie zullen hebben de komende uren. Dus iedereen wordt vriendelijk verzocht om zijn stoel rechtop te zetten en te blijven zitten op zijn plek. Hé bedankt hè! Dit bevordert mijn vliegangst ten zeerste. Bah. Gelukkig was het de overige 4 uur wel vrij rustig en kon ik nog wat slapen. Ik had tenslotte een nachtvlucht dus een paar uurtjes slaap zou prettig zijn. Toen ik wakker werd kreeg ik een lekker ontbijtje en nog geen half uur daarna was het tijd om te landen. Bijna thuis!!!!
Toen we geland waren gelijk iedereen geappt dat ik aangekomen was. Wat was ik blij dat mijn vliegtuigie weer veilig op de grond was. Nog wel eventjes 20 minuten taxiën, maar dat had ik er zeker voor over. Ik was bijna thuis!
Als het goed is zouden mijn mams, paps en vriendinnetje Stephanie op me staan te wachten. Rick kon vandaag niet dus die zou ik later zien. Tim zou tijdens het eten komen vanavond, want dan gaf ik een klein 'hoi ik ben er weer' feestje.
Mijn koffers waren snel en ik kon zo langs security. Ik kwam in de arrival hal en de eerste die ik zag was mijn vriendje! Die zou helemaal niet komen, dus dat was een hele leuke verassing! Vervolgens zag ik Rick, die er ook niet zou zijn, ivm voetbal. En toen natuurlijk Paps en mams en Steph! Wat heerlijk om zo thuis te komen.
De rest van de avond ging in een soort van roes voorbij. Ik was super blij om iedereen te zien en heb uitgebreid verteld en foto's laten zien. Iedereen genoot van mama's lekkere eten. Ik ben thuis.
--------------------------------------------------------------------------
Nu ruim een week na mijn terugkomst heb ik nog niet helemaal mijn plekje gevonden merk ik. Het voelt nog heel raar om Nederlands te praten en alleen in huis of mijn kamer te zijn. Het weer helpt ook zeker niet mee. Ik slaap nog heel slecht en mijn eetritme is ook vrij verstoord. Dit is dus een jetlag. Gelukkig heb ik genoeg te doen en heb k er vertrouwen in dat ik snel weer in mijn ritme kom! Het is niet niks om 10 weken van huis te zijn in een totaal andere omgeving, ander huis en een ander gezin. Maar het was het absoluut allemaal waard. Ik hoef pas 6 januari officieel te beginnen met normale werkdagen dus tot dan kan ik nog een beetje acclimatiseren en genieten van het weerzien van mijn vrienden en familie.
Al met al was de reis fantastisch en ben ik verliefd geworden op Californië en de mensen daar. Wat een prachttijd.
Fijne feestdagen allemaal!
Voor de laatste keer: Love you, bye
Laura
Yesh ik ben weer terug op Nederlandse bodem. Na een laatste emotionele week was het tijd om terug te keren.
In mijn laatste week in Amerika zijn Patrick en Brenda gearriveerd in het huis van Denise. Patrick is de vriend van Susan en Brenda is een hele goede vriendin van Denise en Susan. Een huis vol mensen!
Patrick kende ik al jaren van mijn vakanties in Frankrijk. Daar was hij de barman en ik was iedere avond in die bar te vinden! Brenda had ik nog nooit ontmoet maar wel tig keer aan de telefoon gehad in Amerika. Wat een leuke vrouw! Ontzettend lief en altijd vrolijk. Als ze hoorde dat ik mijn bed uit kwam werd het kopje thee al voor me gezet. Zelf ging ze dan niet veel later aan een biertje. Goedemorgen!
De hele week stond in het teken van kerst en mijn afscheid. Woensdag de kerstboom opgetuigd en het huis in kerstsfeer gezet. Liz en Drew kwamen in de avond afscheid nemen. Liz en ik waren zo een goede combi. Ik zal haar oprecht gaan missen... Maar dat hoort er helaas bij als je zo een verre reis maakt.
Donderdag overdag vooral op de bank filmpjes gekeken met Brenda. Het regende en stormde dus naar buiten gaan was geen optie. 's Middags toen Corrin uit school kwam was ze vrij chagrijnig. Ik vroeg me af waarom tot Brenda naar me toe kwam en zei dat ik al afscheid moest gaan nemen van Corrin. Haar vader verplichtte haar namelijk om naar hem toe te komen, want ze was al een week niet geweest. Het interesseerde hem niet dat het mijn laatste avond was en Corrin graag wilde blijven. Ik ben naar boven gegaan en heb toen een tijdje met Corrin op bed zitten praten. Ze was erg verdrietig dat ze niet kon blijven en wilde niet naar haar vader toe. Ik zei haar dat ik haar vader wel wilde bellen om te vragen of het oke was als ze dan in ieder geval tot na het eten zou blijven. Corrin zei dat het dan alleen maar erger zou worden en dat zij dan de hele avond aan zou moeten horen hoe slecht ze haar eigen vader behandelt en blablaba. Ik vind Tony een grote eikel (excuses voor mijn taalgebruik). De manier waarop hij met zijn dochter omgaat zint mij totaal niet en ik vind het vreselijk dat hij Corrin een schuldgevoel probeert aan te praten als zij gewoon een keertje thuis wilt blijven. Daarnaast heeft hij haar ook geprobeerd wijs te maken dat Denise en hij uit elkaar zijn, omdat Denise vreemdging. Maar Denise is nooit een dag of avond bij haar kinderen vandaan geweest. Hij was degene die drie keer in de week naar de bar ging tijdens hun huwelijk. Het feit dat hij Corrin zo nadrukkelijk probeert te betrekken in de scheiding vind ik verschrikkelijk. En nu kon ik aan Corrin zien hoeveel zeer het haar doet. Ik had moeite mijn tranen te bedwingen toen ze mij een laatste knuffel gaf, compleet in tranen. Toen ze de deur uit was stortte ik dan ook volledig in. Ze is toch mijn kleine zusje geworden hier en ik geef heel veel om haar. Om te zien dat ze het zo zwaar heeft breekt mijn hart.
Toen ik een beetje bekomen was van dit alles, kwamen Deanna en Bob afscheid nemen. Jeetje t hield niet op! Ik vond het natuurlijk hartstikke fijn dat iedereen de tijd nam om langs te komen, maar ook erg moeilijk. Van Bob kreeg ik nog een vest voor in het vliegtuig. Van het team van UCLA (University of Los Angeles). Nu was ik een echte zuid-Californische!
Na dikke knuffels hun weer uitgezwaaid. Ik mocht van Deanna geen 'goodbye' zeggen. Dit was een 'See you later!' Ze weet zeker dat we elkaar nog eens zien. Dat deed me goed!
Ik was 's avonds helemaal op van alles. Ik ben vroeg naar bed gegaan, maar heb uiteindelijk toch niet heel veel geslapen.
Vrijdagochtend mijn laatste spullen ingepakt en mijn koffer gewogen. Shit drie kilo te zwaar! Dus van alles er uit gehaald. Ik heb al mijn toiletspullen en een deel van mijn luchtjes achtergelaten voor Corrin. Ook een hoop kleding heb ik aan hun gegeven. Ik had zoveel souvenirs gekocht dat ik geen plek meer over had. Maar goed ik was gepakt! Ik heb nog gauw de spiegel van Corrin volgeschreven. Ze heeft een enorme spiegel boven haar wastafel. Op die spiegel schreef ik: My sweet Corrin. From now on I'm going to call you my little American sister. These past 10 weeks have been the time of my life and you had a major part in that. I'm going to miss you, but I'll be definitely seeing you again someday. Thanks for sharing your room with me. I love you. XOXOXO Laura, your big Dutch Sister. Ik dacht dat ik daarmee wel liet merken dat ze veel voor me betekent.
Op naar het vliegveld van San Diego. Ik had veel stress gehad over deze reis. Het stormde namelijk in Californie. Zo erg dat in San Francisco de bomen omvielen en er meerdere overstromingen waren. Op weg naar het airport zagen wij ook drie (!) auto's op de vangrails inrijden. Dan vraag je je af, hoe kan dat? Denise legde uit dat ze de wegen insmeren met olie vanwege de droogte. Anders gaat het asfalt breken en ontstaan er gaten. Aaaaaah dat verklaard waarom. De wegen zijn spekglad nu met de regen! Bah. Denise bleef dan ook rechts rijden en vrij langzaam. We deden er 1,5 uur over om bij het airport te komen. Normaal is het 45 minuten. Maar goed. We kwamen veilig aan en alle vluchten gingen op tijd.
Bij het inchecken werd ik geholpen door een vriendelijke steward. Een wat oudere man, die ontzettend vrolijk was vroeg mij waar ik dit hele uitzwaai comité aan te danken had. Was ik beroemd? Denise zei dat ik een beroemde Nederlandse was. Ik zei dat klopt, ik ben heel erg bekend in delen van Nederland. De man vroeg of hij met mij op de foto mocht. Ja natuurlijk! Ik gaf hem zelfs mijn handtekening. De man straalde en wij lagen helemaal dubbel. Ik vond het fantastisch:P Na het inchecken moest ik door de douane. Tijd voor weer een afscheid. Tranen vloeide rijkelijk en na wel 100 knuffels van Denise, Susan, Brenda en Patrick moest ik nu toch echt weg. Bij de gate nog wat zitten sniffelen en toen moest ik weer met twee benen op de grond van mezelf. Ik heb mijn laptop gepakt en ben een filmpje gaan kijken. Ik moest nog 1,5 uur wachten tot ik mocht boarden. Halverwege het filmpje kreeg ik een appje van Denise. Ze hadden in de auto terug een video gemaakt waarin ze allemaal mij een goede vlucht wenste en nogmaals vertelde hoeveel ze me zouden missen en van me houden. Wat een heerlijke mensen! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar en gezegend ik me heb gevoeld dat ik 2,5 maand bij Denise heb mogen verblijven. Ze hebben mij opgenomen in het gezin, mij een fantastische reis bezorgd, en mij zoveel vriendschap en liefde gegeven dat ik me rijk voelde, ondanks mijn lege bankrekening;)
Dus met een gelukzalig gevoel ging ik het vliegtuig in. 4,5 uurtjes naar Atlanta. Daar had ik een uur en 20 minuten om over te stappen. Dat is erg weinig dus ik hoopte dat het allemaal simpel zou zijn. De vlucht was prima. Ik kreeg een kleine maaltijd en wat te drinken en ik heb een film gekeken. Bijna aan het einde van de vlucht ging het mis met een passagier. Ze werd onwel. We moesten op Atlanta dan ook wachten met uitstappen tot de ambulance was gearriveerd en de vrouw van boord werd gehaald. Ja natuurlijk heb ik weer. Ik verloor 20 minuten, omdat die vrouw haar diabetes prikpen vergeten was mee te nemen. Heel sneu, maar ik dacht alleen maar: dat is toch het eerste wat je inpakt??? Je medicatie die als je die niet in neemt je dood kan betekenen? Maar oke. Ik moest opschieten. Naar beneden, met de metro naar International Terminal F. Hop de trap weer op en ik liep tegen mijn gate aan. Appeltje eitje. Ik had zelfs nog een half uur over. Gauw een filmpje gemaakt voor Denise, Susan, Brenda en Patrick. In de toiletten! Die vrouwen zullen wel gedacht hebben dat ik zat te bellen terwijl ik op de wc zat ofzo:P
Maar goed, daarna gelijk gaan boarden. Ik had een plekje aan het raam en zat met een gezellig Amerikaans stel. Zij gingen op een cruise en moesten starten in Nederland. Ze waren er al vaker geweest en helemaal verliefd op Utrecht! Oh yeah! Utereg me stadsie! Tijdje zitten praten tot het tijd was om op te stijgen. Een van mijn minst favoriete bezigheden. Ogen dicht en adem in. Voor je het weet hang je in de lucht en dan is het oke. Dacht ik..... Wat een rotvlucht... Ik heb vier uur lang turbulentie gehad. En dan niet een beetje schudden, nee ik deed echt af en toe het schuifje open van het raampje om te kijken of we niet ondersteboven hingen. Ik vond het doodeng en kon ook geen oog dicht doen tijdens deze vier uur. De co-piloot vond het ook nog even zinvol om mee te delen dat het storm op zee was en dat we daarom 'enige' turbulentie zullen hebben de komende uren. Dus iedereen wordt vriendelijk verzocht om zijn stoel rechtop te zetten en te blijven zitten op zijn plek. Hé bedankt hè! Dit bevordert mijn vliegangst ten zeerste. Bah. Gelukkig was het de overige 4 uur wel vrij rustig en kon ik nog wat slapen. Ik had tenslotte een nachtvlucht dus een paar uurtjes slaap zou prettig zijn. Toen ik wakker werd kreeg ik een lekker ontbijtje en nog geen half uur daarna was het tijd om te landen. Bijna thuis!!!!
Toen we geland waren gelijk iedereen geappt dat ik aangekomen was. Wat was ik blij dat mijn vliegtuigie weer veilig op de grond was. Nog wel eventjes 20 minuten taxiën, maar dat had ik er zeker voor over. Ik was bijna thuis!
Als het goed is zouden mijn mams, paps en vriendinnetje Stephanie op me staan te wachten. Rick kon vandaag niet dus die zou ik later zien. Tim zou tijdens het eten komen vanavond, want dan gaf ik een klein 'hoi ik ben er weer' feestje.
Mijn koffers waren snel en ik kon zo langs security. Ik kwam in de arrival hal en de eerste die ik zag was mijn vriendje! Die zou helemaal niet komen, dus dat was een hele leuke verassing! Vervolgens zag ik Rick, die er ook niet zou zijn, ivm voetbal. En toen natuurlijk Paps en mams en Steph! Wat heerlijk om zo thuis te komen.
De rest van de avond ging in een soort van roes voorbij. Ik was super blij om iedereen te zien en heb uitgebreid verteld en foto's laten zien. Iedereen genoot van mama's lekkere eten. Ik ben thuis.
--------------------------------------------------------------------------
Nu ruim een week na mijn terugkomst heb ik nog niet helemaal mijn plekje gevonden merk ik. Het voelt nog heel raar om Nederlands te praten en alleen in huis of mijn kamer te zijn. Het weer helpt ook zeker niet mee. Ik slaap nog heel slecht en mijn eetritme is ook vrij verstoord. Dit is dus een jetlag. Gelukkig heb ik genoeg te doen en heb k er vertrouwen in dat ik snel weer in mijn ritme kom! Het is niet niks om 10 weken van huis te zijn in een totaal andere omgeving, ander huis en een ander gezin. Maar het was het absoluut allemaal waard. Ik hoef pas 6 januari officieel te beginnen met normale werkdagen dus tot dan kan ik nog een beetje acclimatiseren en genieten van het weerzien van mijn vrienden en familie.
Al met al was de reis fantastisch en ben ik verliefd geworden op Californië en de mensen daar. Wat een prachttijd.
Fijne feestdagen allemaal!
Voor de laatste keer: Love you, bye
Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
